Monday, June 21, 2010

Амиа хорлогчийг өмөөрөх нь


Сонин телевизээр хэн нэгэн бүтэлгүй этгээд амиа хорлосон талаар мэдээ гарахад давхийн цочдог байсан бол сүүлийн үед дөжирч өдөр тутмын цаг агаарын мэдээ сонсож байгаа юм шиг л санагддаг болчихож. Тэгээд энэ талаар бага зэрэг бодохоор шийдэв. Тэгээд бас энэ бол бас л хэн нэгэн бүтэлгүй этгээдийн дэмий бодрол, практикт хэрэгжүүлэх санаа оноо огтхон ч байхгүй тул шүүж цэгнэх эсвэл үнэт сургааль хайрлах хэрэггүй гэдгийг найрсгаар сануулчихъя аа.

Хүмүүс амиа хорлосон нэгний талаар юу гэж ярьдаг билээ? Толгойгоо сэгсрэн шогширч шүүрс алддаг. Хайран сайхан амь амьдралаа үрсэн тэнэгийг нь бас ард үлдсэн хүмүүсээ бодолгүй амиа хичээснийг нь гайхдаг... Түүнээс илүү зовлонг үүрч байгаа хүмүүс амьдрах гэж зүтгэж байхад бүгдийг орхиод одсон сэтгэлийн тэнхээ муутай арчаагүй амьтан гэж дүгнэдэг. Бүр сайн дураараа амьдралаас татгалзсан хүмүүст газар олгодоггүй. Амьдралаас өөрөө татгалзсан нэгнийг өөрийн өнцгөөс харж шүүгчийн үүргийг гүйцэтгэнэ. Би ч тэдний нэг байлаа, хэсэгхэн хугацааны өмнө.

Би өглөө бүрийг инээн угтдаг. Шувууд жиргэхэд, зөөлөн салхи мөр илбэхэд, балчир үрс хөөрөн тоглоход, тэнгэрт хуралдсан үүлс янз бүрийн хэлбэр үүсгэхэд, хөтлөлцөн алхах хосуудыг харахдаа, ээжийнхээ чанасан кашыг идэхэд, найз нөхөд дээрээ инээмсэглэн очихдоо, саяхан дэлбээгээ нээсэн ягаан сарнайгаа үнэрлэхэд, зөөлхөн чихмэл туулайгаа тэврэхдээ ч би азжаргалыг мэдэрч амьдралыг хайрладаг. Энэ хорвоогийн 6 тэрбум хүн бүгд нийлж байж хөдөлдөг энэ агуу амьдралд би ч гэсэн хийх ажил, үүрэг зорилготой ирсэн гэж боддог. Даанч тэр даалгавраа мэдэхгүй...
Хүн яах гэж төрсөн тэр үүргээ биелүүлж чадвал улам их урам зориг орж урагшлан давшдаг биз. Харин тэр төрөлхийн зорилгодоо хүрч чадахгүй бол уруудан доройтож хүн сүг болдог юм болов уу? Тэгээд цааш амьдралаа үргэлжлүүлэх гэхээр гишгүүрээ олдоггүй байх. Магадгүй бас бүх зорилгоо биелүүлээд дуусгачихсан хүнд амьдрал утгагүй санагдаж эхлэдгийг үгүйсгэхгүй.

Хар залуугаараа л хорвоог орхилоо гэх юм. Залуу ч бай хөгшин ч бай хэзээ нэгэн цагт үхэлтэй учрах л болно. Харин ч жаргал хэзээ нэгэн цагт ирнэ гэж өөртөө итгүүлэн өчнөөн жил зовон зовон амьдраад насны бөгсөнд жаргасан юмгүй үхчихвэл үгүй ээ мөн харамсалтай яа? Тэгж “шатаж” байсанд орвол эртхэн нүд аньчихвал амар ч юм шиг.
Тэгээд чамайг төрүүлж өсгөсөн эцэг эх, ойр дотныхноо бодохгүй хувиа бодсон гэж магад. Гэтэл ээжийнхээ яс махаа уран тасдан байж төрүүлсний гавъяаг гаргаж чадахгүй нүдэнд үзэгдэх төдий амьд сүг сүүдэр алхаж явбал яана? Эсвэл төрүүлсэндээ ч харамстал нь өөдгүй амьтан болчихсон байвал яана? Эрх биш махан биеийг нь тэвэрч сэтгэлээ дэвтээх ч хийморь сүнс нь аль хэдийн энэ биендээ байхгүй...

Цаашид хийж бүтээх ажил зөндөө байна, тун удахгүй бүх юм сайхан болно гэж үү? Чи магадгүй зорилгодоо хүрэх замаасаа хазайгаагүй болохоор тэр нэгэн “азгүй амьтны” нүдээр амьдралыг харж чадахгүй байгаа байх. Миний нүдээр бүх ердөө л юм хар, цагаан, саарал. Гашуун шорвог. Өнгөгүй үнэргүй амтгүй. Урд нь яаж амьдарч ирснээ, өдийг хүртэл юу хийж явснаа ч ойлгохгүй. Юу ч чухал биш. Хорвоо ертөнц түүн дээр оршин буй бүх юмс хүмүүс мод ургамал, байшин барилга тэр ч бүү хэл тамхины утаа, наранцэцгийн үр, хийсч яваа чихрийн цаас хүртэл нэгэн бүхэл зүйл харин би тэр бүхлээс тасран алслагдаж буйгаа мэдрэнэ. Би төрөхдөө ямар нэгэн зүйлийг энэ их амьдралын төлөө хийх амлалттай төрсөн, амлалтаа биелүүлж чадаагүй бол амьдрал надад аймшигтай хатуу хандаж өшөөгөө авна. Тэрнээс зугтах цорын ганц арга нь бүр мөсөн явах байж болох юм. Гэхдээ үхсэний дараа энэ бүгдээс ангижирдаг юм болов уу би мэдэхгүй. Өөр ертөнцөд өөр амлалт, өөр даалгавртайгаар ахин төрдөг байж ч магадгүй.

За тэгээд үхлээ гэхэд хэн ч надаар дутахгүй дээ. Үсрээд л хэд хоног уйлж гашуудаад, хэдэн сар шинэ мэдээ болгож яриад хэдхэн жилийн дотор ор тас мартана. “Өө яасан харамсалтай юм бэ? Сайхан охин байсан юмсан. Юугаар дутсан гэж тэгж байдаг юм бол доо? Ум ма ни бад мэ хум” Тэгээд л өөр өөрийн мөрөө хөөнө. Юугаар дутсаныг адилхан байдалд орсон нэгэн л гадарлана. Бусад нь өөрийн зогсож буй азжаргалтай өнцгөөс харж шүүн тунгааж мэдэмхийрнэ. Хэрэв насаараа эрж хайж хүлээж зорьж байсан зүйлээ олчихоод ойлгочихоод биелүүлж чадахгүй алдвал цаашаа яах гэж амьдрана гэж? Ууж идэж унгаж хэхрээд урсгал даган гэлдрэх гэж үү? Тэгвэл хүн нэртэй болохоос тэжээмэл малаас ялгаа юун? Муу амьдрахаар сайн үх гэдэг үг үнэн ч юм шиг. Хэрэв энэ олон хар толгойноос онцгойрч өөрийнхөө зорилгыг биелүүлж чадахгүй түмний нэг хэвээр үхэх юм бол амьдралд дурлах юун? Хэн ч биш төрөөд хэн ч биш хэвээр амьдарсаар хэн ч биш хэвээр үхээд хэдхэн жилийн дараа мартагдахын тулд өчнөөн жилийг шүд зуун өнгөрөөх гэж үү дээ? Яг адилхан өнгөрүүлсэн 100 жил ч нэг цаг ч хоорондоо ялгаагүй дээ.

Бүтэлгүй дурлалаас болж үхлийг сонгосон нэгэнд ахиад дурлал ирэх л байсан гэхийн оронд яг түүнийг хайрлах даалгавртай төрөөд чадаагүй болохоор цэг тавьжээ гэж бодож үзсэн үү? Эсвэл их сургуульд орж чадаагүй амиа хорлосон япон сурагчийн зорилгоо гүйцээх шат нь түүгээр дуусгавр болсон юм байна гэж бодоод үзээрэй. Би амиа хорлохыг олон нийтэд уриалах гэсэнгүй ээ. Зүгээр л тэдгээр хүмүүс амьдралын үнэ цэнийг та биднээс дутуугүй мэддэг л байсан байж таарна. Харин зориг гаргасан шийдвэрийн шалтгааныг нь хүндлээд хэн нэгний амьдралыг битгий шүүгээрэй л гэх гэсэн юм. Бусдын төлөө төрөөгүй бусдын өмнөөс амьдраагүй бас бусдын өмнөөс үхээгүй. Чиний нүдээр тэр жаргалтай байж болох ч түүний хувьд бүх зүйл дууссан байж болно. Харин хэрвээ чи надтай санал нэгдэхгүй байвал хүн болж төрсөн зорилгоосоо хазайгаагүй байна гэсэн үг дээ, баяр хүргье!!!

2010/05/30
О.Агиймаа

1 comment:

  1. нэгэн өнгө, төрхтэй блог оллоо. дараа тухтай уншиж үзнэ ээ.

    ReplyDelete