Ойрд үзээгүй, өнөөдөр үзээд сэтгэл маш их хөдлөв

Газрын татах хүчинд захирагддаггүй, гуа сайхан бөгөөд гайхмаар хүчирхэг хүмүүс, галзуурмаар гоё кино!!! Бүх хийц нь үнэхээрсайн. Дүрүүдийн зан араншин, дүр төрх, тулааны урлаг ярих ч юм биш. Энэ бичлэгийн хамгийн сүүлийн хэсгийг нь бүр заавал үзээрэй, ёооооооо... бүх найзууд нь луу руу очих замд нь дэмжиж, өргөж өгч байгааг хараад бүр сэтгэл хөдлөхгүй байж чадахгүй юм. Манайхны тамын тогооноос шал эсрэгээрээ...

Final Fantasy VII Advent children-ийг ихэнх хүн үзсэн л байх. Гэхдээ үзээгүй нэг нь үзээд, үзсэн нэг нь ахин сайн бодож тунгааж үзээрэй гэж зөвлөмөөр байна.

Төгсгөлд нь Cloud-ын хэлдэг "I know... I'm not alone... not anymore" гэдэг үгэнд бас л их учир явж байгаа байх. Хэзээ ч ганцаараа байгаагүй атлаа энэ бүх адал явдлын дараа л ойлгосон нь, өөрөө өөрийгөө ертөнцөөс тусгаарлахаа больсон нь ёстой гоё шийдэл.

Ганцхан удаа

Хэзээ ч бууж өгч, хэний ч өмнө сөхөрдөггүйг минь чи мэднэ. Ямар сайндаа л "Чи ер нь эмэгтэй хүн мөн үү?" гэж асуудаг. Тиймээ, би эршүүд. Хүчлэх тусам улам зүтгэдэг. Дийлдэхээ мэдсэн ч зориглодог. Намайг хүчээр дарах аргагүй. Тэгвэл намайг нэг бол ална, эсвэл алдана. Харин чи зөв судсаа атгачихсан. Хайрласан. Бууж өгсөн. Өвдөг сөгдөж, цагаан тугаа өргөсөн. Чамайг чадсан гэхэд би итгээгүй. Чи яг л над шиг бардам сэхүүн боловч миний төлөө өөрчлөгдсөн.

Би бодсон. Тэгээд шийдсэн. Чиний төлөө би бас уучлахаар. Ганцхан удаа. Ёсолсон ханийнхаа өмнө номхон, даруу байна гэснээ санаж. Бид ханилаагүй, ханилах тавилангүй нь магад ч энэ л удаа би шийдвэрээ буцаая. Эргээд нэг харчихъя. Чи миний ихэр сүнс болохоор. Чамгүй байж чадах ч, байж чадахгүй болохоор. Надгүй тэсэх ч, тэсэхгүй болохоор чинь. Би хайрлая. Хамт байя. Харцаараа ярилцъя. Өөр хэнтэй ч чадахгүй. Ойлгохгүй. Хүлээж авъя. Илүүг шаардалгүй. Өөрийгөө умартан.

Чамайг ойлгосон. Чи миний хүсдэг, би чиний хүсдэг хүн биш. Гэхдээ чи миний хайсан, би чиний хайсан хүн мөн байсан. Амьдрал хүслээр болох ховор. Гэхдээ тохиолдол бүр ховор. Би онцгой гэдгээ ойлгосон. Чи ойлгуулсан. Чи надад хайртай болохоор. Зөвхөн намайг хайрладаг болохоор. Би сод хүмүүний цорын ганц хайр болохоор. Бидний ирээдүй өнгөлөг биш. Би зовно, шанална. Хамгийн аймшигт даваа урд байгаа. Мэднэ. Гэхдээ сайхан түүх үлдэнэ. Бидний түүхийг хойч үеийхэн амаа ангайн сонсоно. Бидний хайр бол гайхамшиг. Хайр бүр гайхамшиг ч биднийх тэс ондоо. Бид нэг гаригийн хүмүүс. Дэлхий дээр цөөхөн бий. Бие биенээ олсон нь ховор гайхамшиг. Харшилдаж байсан ч би эвлэрье. Холгож байсан ч би тэвчье. Аз жаргалгүй амьдралын төлөө аз жаргалаа золиослоё

Ганцхан удаа би чамд эргэн ирье...

Үл үзэгдэгчийн анхны хайр (3-р хэсэг)

...-За тэгэхээр та симфони зохиож эсвэл тоглодог, за магадгүй сонсдог нэгэн бөгөөд .../жоохон гацав/ өндөгөөр бялуу жигнэдэг хүн юм биз дээ? Таны хэлсэн гурван үгээр бол би ингэж дүгнэх байна. Арай надад дараа сард симфони, бас маш том бялуу хэрэгтэйг та мэдэж байсан юм биш биз? гэж инээмсэглэн хэлэв. Хоёр хөл дээрээ гуйвлан тогтох би, Дивад:

- ...Цонх, ...ууж байсан кофе, ...үзэсгэлэн гоо, ...жүжиг, ...Мммаргарита, ...өндгөө зүсчихсэн гэхдээ зүгээр, ... Диватай гэрлэх... гэж хэлээд ахин гацав. Миний хэлсэн үгийг холбож утга үүсгэх хэцүүхэн логикийн бодлогод авсан Дива хөмсгөө зангидан бодлогоширно. Би олон юм зэрэг оролгүй хэлэх гэсэн үг бүртээ анхаарлаа төвлөрүүлэх гэж их хичээж байлаа. Үг тус бүрийг амандаа хоёр удаа давтан шивнэсний эцэст би:


-...Би танд хайртай...Дива... гэж сулхан гуншаа дуугаар өгүүлэв. Дива над руу харж тун эелдэг сайхан инээмсэглээд ам нээн юм ярьж эхлэсэн боловч би юу ч ойлгосонгүй. Гэнэт дөрвөн давхар байшингууд, хөл доорх чулуун зам, үзэсгэлэнт Дива тэр чигээрээ түнэр харанхуйд уусан шингэж хар салхинд туугдах мэт хуйлран алга боллоо. Уруул хатаж, толгой тэсэхийн аргагүй өвдөнө. Хаана байгаагаа ухаарахтайгаа болов. Би толгой хорогддог умгар өрөөндөө хэвтэж байлаа. Бодвол Дивагийн нүдэн дэх хар нүх бас миний санах ойг хамчихсан бололтой. Хэдий хэр хугацаа өнгөрснийг чөтгөр л мэдэх байх. Цонхоор харвал аль хэдийн модод шарласан навчисаа гүвж, тэнгэрт шувууд цувран нисч намар цаг болжээ.



Энэ хооронд юу юу болоод өнгөрчихөв дөө? Диватай юу тохиолдсоныг мэдэхийг би тун их хүсч байлаа. Тэр надад зөвшөөрсөн болов уу? Мэдээж үгүй биз. Гэхдээ тэр миний хувьд чухал хүн. Хамгийн анх үг сольж үзсэн үзэсгэлэн гоо минь, миний анх удаа дүр төрхөөс нь гадна дотоод сэтгэлийг нь шүтсэн эмэгтэй, намайг анх удаа анзаарч инээмсэглэсэн Дива. Миний анхны хайр. Дивагаас болж би анх удаа Үл үзэгдэгч байхаа больж хүмүүсийн нэг байхыг хүссэн. Би түүний тухай олж мэдэхээс нааш санаа амрахгүй нь.


Би юу ч бодсонгүй, шууд л гэрээсээ үсрэн гарлаа. Бүхэл бүтэн хотын хаанаас гэж би чамайг хайх вэ? Би зөн совингоороо дэмий л ийш тийш үсчлээ. Тэртээ чиний явж өнгөрсөн гудмуудаар нааш цааш дэмий л гэлдрэв. Чамтай ахин учрах найдлага улам бүр тасрахад чамгүй орчлон хорвоо улам бүр бүүдийх шиг. Хаа нэгтэйгээс нөгөө л нэг улаан даашинзаа өмсчихсөн, ад чөтгөр мэт сэтгэл татам алхаагаараа хүмүүсийн харааг булаан гараад ирээсэй гэж тэсгэлгүй хүсэмжлэв. Би Дивад чин сэтгэлээсээ хайртай болжээ. Түүнийг бүтэн өдөр хайж харуулдаад таарсангүй, сэтгэл гонсгор умгар өрөөндөө эргэж ирэв. Бас л Дивагаас болж анх удаа гутарч үзэв.



Орон дээрээ пидхийн унаж нүүрээ гараараа дарах агшинд хурууны салаан завсар ширээн дээрх нэг содон зүйл гялсхийв. Яах аргагүй Үл үзэгдэгчийн эд зүйл бишээ. Аажуухан өндийж харвал... Дивагийн цүнх!!! Тиймээ тэр алдсангүй. Яах аргагүй Дивагийн гар цүнх. Нүдэндээ итгэж ядан салгалсан гараар онгойлгов. Түүний гарт байсан туузтай “Мастер Маргарита хоёр” тэр чигээрээ. Бас уруулын будаг, энгэсэг, түлхүүр, жижигхэн утасны дэвтэр байна. Гэнэт нүд минь алга дарам цагаан цаасан дээр зогтусав. Зүрх минь дэндүү хүчтэй цохилон булгилна. Би түүнийг юу болохыг нь мэдэж байлаа.


Тэр цаасыг цүнхэн дотроос шүүрэн авч өөр лүүгээ эргүүлэв. Сувдан өнгөтэй цаасан дээр хонх бас хос тагтаа дүрсэлж, дор нь угалзарсан алтан үсгээр "Хуримын урилга" гэсэн үгийг гоёмсог гэгч нь сийрүүлсэн байлаа. Би зөв боджээ. Энэ чинь хуримын урилганы загвар байна! Баярласандаа нулимс минь урсаж эхлэв. Бид гэрлэх гэж байгаа юм байна. Би чинь сүйт бүсгүйгээ хайгаад хотоор нэг дэгдчихэж! Би Диваг хүлээнгээ баяр бахдлаасаа болж ганцаараа бүжиглэв. Хэн ч хараагүйд нь бурхандаа талархая. Ямар ч эв хавгүй байсныг нь мэдэж байна. Гэхдээ анх удаа хөөрөн баясаж үзсэн минь энэ. Дива хэзээ ирэх юм бол? Нээрээ түүний жинхэнэ нэр хэн билээ? Сүйт бүсгүйнхээ нэрийг ч мэдэхгүй миний байж байгааг дээ. Ингэхэд миний нэр хэнсэн билээ? Түүнийг ашиглаагүй маш удсан болохоор мартчихаж. Надад энэ бүхэн яг үнэндээ чухал биш санагдана.


Диваг хүлээсээр үдэш болов. Миний санаа зовж эхлэлээ. Сүйт бүсгүйд минь ямар нэг муу зүйл тохиолдсон бол яана гэсээр би шөнийг босон суун, байж ядан өнгөрүүллээ. Бас л амьдралдаа анх удаа хэн нэгний араас санаа зовж, догдолж үзлээ. Өглөө боллоо. Тэр ирсэнгүй. Би галзуурахад бэлэн байв. Дива бол миний өмч, миний хайр, миний ирээдүйн эхнэр, хүүхдүүдийн минь ээж. Би л түүнийг хамгаалах ёстой. Би ахин зүгээр сууж тэвчсэнгүй. Юун түрүүнд тэр нэгэн халуун өдөр Дивагийн орж байсан шууданг зүглэлээ. Магадгүй тэр тэндээс урилгаа сонгож авсан ч юм бил үү?



Би байдаг эрчээрээ шуудан руу гүйн орж дотор байсан хүмүүсийг цочоов. Шууданчаас Диваг сурагламаар байвч хэлэх учраа үнэхээр олсонгүй. Тэр хамгийн сүүлд мэдээж улаан даашинзаа өмсөөгүй байсан нь тодорхой. Сүйт бүсгүйгээ сурж явна гэх нь ээ нэрийг нь мэддэггүй. Хүмүүс намайг сонжино. Би шууданч дээр очив. Гартаа атгасан үнгэгдсэн хуримын урилгаа шууданчид үзүүлж:

-Үүнийг мэдэх үү? гэвэл Шууданч өвгөн шилээ зүүж урилгыг гартаа аван нэг холдуулж, нэг ойртуулснаа нүд нь жигтэйхэн томров. Тэгээд дуугүй цааш эргэж тавиур дээр цэвэрхэн өрсөн архивын сонинг нэгжиж зургадугаар сарын 28-ний сонинг сарвайв.


Дөрөвдүгээр нүүрний доод буланд “Үл үзэгдэгч ээлжит аллагаа үйлдлээ” гэсэн гарчиг байв. Тэр нүдэндээ итгэсэнгүй. Үргэлжлүүлэн гүйлгэвэл “Өчигдөр цагдаа нар “Үл үзэгдэгч” хочит дуулиант цуврал алуурчны ээлжит хохирогчийн цогцсыг цэцэрлэгт хүрээлэнгээс оллоо. Энэ нь өнгөрсөн долоон жилийн турш боомилуулж, хүзүүнийхээ зүүн талд тас хазуулсан шархтай олдсон 11 дэх эмэгтэйн цогцос юм. Аллага үйлдэгч этгээд өдийг хүртэл илчлэгдээгүй болохоор мөрдөгчид түүнийг Үл үзэгдэгч хэмээн нэрийддэг. Хэдийгээр хохирогчийг хөнөөсөн алуурчин нь Үл үзэгдэгч гэдгийг шинжээчид баталж байгаа ч энэ удаа цогцост ихээхэн хүндэтгэлтэй хандсан байжээ. Түүний биеийг сэглээгүй байснаар барахгүй, хийсэн хэрэгтээ харамссан мэт цогцосны дэргэд цагаан сараана цэцэг орхисон байв. Хохирогч бүсгүй 24 настай, урлаг судлаач мэргэжилтэй байсан бөгөөд ирэх сард хуримаа хийхээр төлөвлөж байжээ. Түүний нэрийг...” Үл үзэгдэгчийн нүдэнд нулимс бүрэлзээд цааш уншиж чадсангүй.



Энэ цагаас хойш Үл үзэгдэгч гэх алуурчнаар овоглосон аллага гарахаа болив. Мөрдөгчид гаж донтой алуурчин үнэхээр засрав уу? Эсвэл хохирогчдийн цогцсыг устгадаг болов уу гэдгийг мэдэхээр тархиа гашилгана. Цагийн эрхээр энэ алуурчны нэр хүмүүсийн ой дурсамжаас арчигдан, бүгд өөр өөрийн асуудалд санаа тавин, мөр мөрөө хөөн алхацгаах аж. Харин өдөр бүр нэгэн хүн цэцэрлэг хүрээлэнд, Дивагийн цогцос олдсон газрын дэргэд ретривер үүлдрийн Голди нэрт шар нохойтойгоо ярилцан удаан суудгийг л хэн ч анзаарсангүй. Өөрийг нь хүн гэдгийг мэдрүүлсэн боловч нэрийг нь ч мэдэж амжаагүй тэр л хайраа дурссаар суугаа хүн:


-Дива минь, чи тэр гайтай өдөр яах гэж миний нүдэнд өртсөн юм бэ? Яах гэж урт сормууст нүдээрээ цоо ширтсэн юм бэ? Яагаад чи бүгдийн нүдийг өөртөө соронз лугаа татдаг юм? Чи тэр өдөр, тэр цагт тэр гудамжаар хөнгөхөн алхахдаа зүрхийг минь хулгайлаагүй бол хэн хэний маань хувь заяа тэс өөр байж болох байсан. Надад насан туршийн зовлон гуниг үлдээчихээд, одсонд чинь гомдож байна. Одоо би ахиж хэзээ ч хэн нэгнийг өөрийн Дива болгохгүй, ахиж хэн ч надад гоо үзэсгэлэнг мэдрүүлж чадахгүй. Тэр өдөр хэзээ юм бэ? Мэдэхгүй, би цаг хугацааны баримжаагүй...


Харин энэ үед Дива Үл үзэгдэгчийг диваажингаас тольдон инээмсэглэж байлаа.


О.Агиймаа 2011/04/05

The end...

Аз жаргалтай, эсвэл гунигтай алин ч байсан төгсгөл ирлээ гэдгийг зөн совин минь хэлээд... Тэр чинээгээр сэтгэл хөнгөхөн хөндүүрлэх хэрнээ уужуу тайван амьсгаа авлаа. Тийм байна, би энийг л хүсч байж

Үл үзэгдэгчийн анхны хайр (2-р хэсэг)

...Араас нь явах эсэхээ би шийдэж ядан бодлогошроход хөл минь өөрийн эрхгүй түүнийг даган гэлдрэв. Тэр миний бусад гоо үзэсгэлэнгүүдээс ч онцгой байлаа. Анх удаа би түүний нэрийг сонирхлоо. Толгойд ямар ч санаа байсангүй. Дива! Яг зөв, түүнийг би Дива гэж нэрийдэх болно. Тэр энэ нэрийг сонссон бол яах байсан бол? Дива юу хийдэг бол? “Мастер Маргарита хоёр”-ыг уншдаг гэхээр тэр нилээн мөрөөдөмтгий, төсөөллийн ертөнцдөө амьдарлдаг, романтик нэгэн бололтой. Нээрээ Маргарита хар цувтай, шар цэцэг барьж яваад Мастерын анхаарлыг татдаг шүү дээ. Харин Дива час улаан даашинзаараа эрхгүй ялгарлаа. Тэр Маргарита Мастерыг онцолдог шиг надад дурлах болов уу? Үгүй ядаж надтай танилцах болов уу?


-Энэ чинь юу болж байна вэ? Би хэзээ гоо үзэсгэлэнтэй танилцаж байсан юм бэ? Надад хүн биш гоо үзэсгэлэн чухал. Санаж байна уу? Гэсэн ч анх удаа Дивагийн гадаад үзэмжнээс илүү ямар жимстэй зайрмаганд дуртай, ямар ажил эрхэлдэг, ямар үнэртэй ванны хөөсөнд дуртай бол гэх зэрэг асуултууд толгойд минь эргэлдээд болдоггүй. Урд нь бас нэг гоо үзэсгэлэнг өөр өнгөөр харж байсан удаатай. 16,17-гоос илүү наслаагүй өндөр охин байж билээ. Царай нь онц биш, гэхдээ маш сайхан бие галбиртай. Биеэ авч яваа байдал нь танхайдуу. Тэгээд би түүнийг бас төсөөлөлдөө хадгалах гэж дагасан юм. Залуухан охины амьдралын хэв маягийг сонирхож эхлэтэл тэр нэг өдрийн дотор хоёр ч залуутай тусгайлан уулзаж, би ч түүний хувийн амьдралыг бодохоос огиудас хүрсэн. Тэгээд би түүнийг төсөөллийн гоо үзэсгэлэн хэвээр нь үлдээхээр шийдсэн юм. Харин дараа нь түүнийг дөнгөж 14-хөн настай байсныг мэдсэн дээ.

Дива урдхан талд минь алхаж явна. Өндөр өсгийт дээр төрсөн юм шиг эвлэг, яг л нэг шугаман дээр хөлөө тавина. Туранхай боловч булчинлаг шилбэ нь нарны туяанд гялалзана. Дээхэн талд намирах хонхон хэлбэрт хормойн доороос гуя нь хальт үзэгдэнэ. Салхи өөдөөс үлээж байгаа нь аз болж. Дивагийн сайхан үнэрийг би согтотлоо шунахайран үнэрлэнэ. Ямар ч ариухан, ямар ч нандин юм бэ дээ? Хөвсгөр үс нарийхан хүзүүг нь халхлана. Би тэр үсэнд хүрч үзэхийг хүсэв. Зөөлөн торгомсог үсний ширхгүүд хуруун завсраар урсаж байна гэж төсөөлөв. Хурууны өндөг үсэнд зүсэгдэв. Хамгийн амттай өвдөлт гэж тэр л байх. Гараа харлаа, ямар ч шарх алга. Байгаагүйд нь харамсав.

Би Дивагаас арваадхан алхмын хойно явна. Хүмүүс түүнийг онцлохоос намайг анзаарахгүй. Би Үл үзэгдэгч. Харин одоо бол Дивагийн үл үзэгдэгч сүүдэр. Намайг дагаж байгааг тэр мэдсэн болов уу? Аль нь ч байсан тэр өнөөдөр над руу хоёр ч удаа инээмсэглэсэн. Өөр ямар ч гоо үзэсгэлэн инээмсэглэх нь байтугай нүдний булангаар харж байсангүй. Түүний ад шидийн алхаа гишгээ бие царайнд нь уу, аль эсвэл гунигтай инээмсэглэлд ховсдуулчихсан юм уу мэдэхгүй, ямартаа ч бүтэн өдөржин Диваг дагалаа. Дива шуудангаар захиа илгээж, оёдолчны газар хувцас захиалж бас цэцгийн дэлгүүрийн цагаан сараана цэцэг үнэртэж, гоёл чимэглэлийн дэлгүүрээр дайрав. Харин тэр одоо нэг ресторан руу орчихсон байна. Шууд гал тогоо рүү зүглэн, тогоочтой ярилцаж эхлэв. Би түүнийг харуулдан нэг буланд сууж байна.

Би яагаад ч юм өөрийгөө Диватай хамт нөгөө том цонхны дэргэд кофе ууж байгаагаар төсөөлөв. Бас өөрийнхөө зохиож зөвхөн өөртөө л ярьж өгдөг онигоонуудыг түүнд ярьж өглөө. Хэдийгээр миний онигоо инээдтэй биш боловч тэр тас тасхийн инээнэ. Түүний дуу хоолой сүмийн найрал дуучидтай төсгүй. Гэвч ямар ч хөг аялгуунаас илүү уянгалаг. Түүний яриаг сонсон суухдаа би өөрийн эрхгүй нүдээ анив. Чихэнд минь симфони сонсогдох шиг... Чи л цуцахгүй бол чиний яриаг сонсон суухад надад цаг хугацаа сонин биш. Нүдээ нээгээд харвал би ганцаараа харанхуй буланд сууж байв.

Дива тогоочтой яриагаа дуусгасан бололтой. Ресторанаас гарч одов. Гадаа нар шингэж байлаа. Би түүнийг даган алхахад түүний сүүдэр миний урдхан талд харагдана. Би түүний сүүдэр дээр гишгэж булингартуулчихгүйг хичээнэ. Харин ч түүний сүүдэр дээр төсөөллөөрөө нүд, хамар амыг нь байрлуулан тоглож явав. Бодолд минь Дивагийн уруул эргэлдэнэ. Тэр уруулыг хурууныхаа үзүүрээр ч болов мэдрэхсэн. Миний гоо үзэсгэлэнгүүдийн нэг нь түүнээс зузаан уруултай байсаан. 40 орчим насны нүд дүүрэн махлаг сайхан эмэгтэй байсан юм. Тун ч уярам зөөлөн харцтай, сэтгэл сайтайг нь хэн ч хараад мэдэх тэр эмэгтэйн гоо үзэсгэлэнг би бас л төсөөлөлдөө мөнхрүүлж билээ.

Харуй бүрий болж, тэнгэрт ганц хоёр од гийж эхлэлээ. Дива явсаар хүн сийрэг гудамжийг зүглэв. Өөд өөдөөс харсан орцноос өөр юмгүй хоёр байшингийн хоорондох нарийхан гудмаар өгсөж яваа Дива. Араас нь зориггүйхэн дагах би, түүнтэй эвтэйхэн ярилцах шалтаг хайсаар. Би түүнтэй гэрлэхийг хүсэж байна. Цагаан даашинз, гивлүүртэй Дива ямар үзэсгэлэнтэй харагдаж байна гээч? Түүнтэй хамт жижигхэн орон сууцанд амьдарч, амьдралдаа хэзээ ч тэжээе гэж бодож байгаагүй, нохой авна. Ретривер үүлдрийн нохой байвал зүгээр юм уу? Тэгээд нохойгоо Голди гэж нэрлэнэ. Дивагийн нохойг би хэзээ ч зодохгүй. Тэгээд яваандаа хөөрхөн хүүхдүүдтэй болно. Анхны хүүхэд маань ямар хүүхэд байх бол? Диватай адилхан охин байвал хөөрхөн юм уу? Би тэгээд Дива баярлалаа гэж хэлнэ. Өө нээрээ жинхэнэ нэр нь биш шүү дээ,тэр үед жинхэнэ нэрээр нь дуудах байх л даа.

Би түүнтэй үг солихоор шийдэн зориглон алхлаа. Гэтэл тэр намайг цочтол огцом эргэж, харцаараа цоргитол ширтэв. Бид хоёр хэн хэн нь үг дуугарсангүй. Ширтэлцээд хичнээн хугацаа өнгөрснийг би сайн мэдсэнгүй. Цаг хугацаа баримжаалах тал дээр асуудалтай гэж дурдсан байх аа?
-Та яагаад намайг өдөржин дагасан юм бэ? гэх дуун нам гүмийг эвдэв. Миний төсөөлж байснаас ч сайхан хоолой. Чихэнд минь ахиад л симфони эгшиглэх шиг, тэр аялгууг олж сонсох гэсэндээ би өөрийн эрхгүй нүдээ анив. Гэнэт би хаана байгаагаа санан нүдээ нээтэл гайхаж, асуусан харцтай халз тулчихав. Далдирлаа. Тэр тавхан алхмын өмнө ташаагаа тулан зогсоно.

Үг хэлэх гэсэн боловч ямар нэг урт бохир хумстай, ясан гар хоолойг минь багалзуурдаж байх шиг санагдав. Өдөржин түүний хойноос гүйхэд ялгарснаас илүү их хөлс духны үрчлээ даган урсана. Өвдөг минь салгалан чичирч байгааг би мэдэрч байлаа. Дива намайг асууж шалгаасан харцаараа тамлаж хүчин мөхөсдүүлж байх шиг санагдлаа. Эцсийн эцэст Үл үзэгдэгч Диватай анх удаа үг солих нь, агуу түүхийн эхлэл ч юм бил үү? Ухаантай байх хэрэгтэй залуу минь...

Дива тэвчээртэй нь аргагүй миний хэлэх үгийг хүлээсээр. Хоолой зууралдан чихарч байснаа :
-...Симфони. Гэсэн хачин үг яагаад ч юм амнаас унаж орхив. . Эгзэгтэй агшинд, анх удаа эмэгтэй тэр тусмаа мөрөөдлийн эмэгтэйтэй ийм үгээр яриа эхлүүлсэндээ итгэж чадсангүй. Дива улам ч гайхан:
-Уучлаарай? Юу гэсэн үг вэ? Та симфони бичдэг юм уу? гээд ойртон ирэв. Түүнийг дөхөхөд сандарсан би :
-Бялуу. Гэж бүр ч утгагүй зүйлийг дуржигнуулан хэлээд, өөрөөсөө үхтлээ ичив. Доошоо харахаас өөр арга байсангүй. Би түүнийг бялуу шиг, симфони шиг гэж бодсон ч түүнд ингэж хэлээд байхдаа яахав дээ? Хараал идэг. Дива сониучирхан:
-Та нарийн боовчин юм уу? Тэгээд намайг дагасан юм уу? гэж хэлэхэд би гацаж түгдчин:
-Өндөг... гэж хэлээд бахардаж өвдөг дээрээ тусан суулаа. Очиж очиж яагаад өндөг гэж хэлснээ би одоо хүртэл мэддэггүй юм. Цэцэг, солонго, цамхаг өөр юу ч байсан бол яахав. Гэтэл өндөг байхдаа яахав дээ!

Үнэхээр амьсгаа авч чадахгүй бахардснаас гадна шившигтэй байдалд орсондоо бантаж сөхрөн суусан намайг Дива өрөвдөж, түшин босгов. Тэр намайг мэдрэлийн өвчтэй гэж бодсон нь эргэлзээгүй. Эсвэл би үнэхээр өвчтэй юм болов уу? Би Дивагийн гарыг цамцныхаа цаанаас нэвт мэдэрч байлаа. Зөөлөн булбарайг нь зүйрлүүлэх зүйл толгойд орж ирэхгүй юм. Магад дөнгөж жигнэсэн халуунаараа байгаа зөгийн балтай талх шиг. Хазаад авмаар санагдаж байсан ч биеэ барив. Харин тэр нөгөөх л байдлаар гунигтай инээмсэглэхэд нь би зориглон нүд рүү нь эгцлэн харав. Сансрын хар нүх миний бүх оюун санаа, бодол мэдрэмжийг сорчих шиг...


/Үргэлжлэнэ.../

Сэтгэл

Зүв зүгээр байсан
Бүсгүйн сэтгэлийг
Зүсэж шархлуулахын
Учир юу вэ?

Үл үзэгдэгчийн анхны хайр (1-р хэсэг)

/Энэхүү өгүүллэг маань Үл үзэгдэгч залуу болон, түүний Дивад өгсөн хайр дурлалын талаар өгүүлэх болно. Нэгэнт уншиж эхлэсэн бол дуусгахыг зөвлөмөөр байна, учир нь уншиж байсан хамгийн хачин хайрын түүх чинь ч болж магадгүй. Харин залхуу нь хүрч байгаа бол ингээд орхичихсон нь дээр биз ээ/

-Дива минь, чи тэр гайтай өдөр яах гэж миний нүдэнд өртсөн юм бэ? Яах гэж урт сормууст нүдээрээ цоо ширтсэн юм бэ? Яагаад чи бүгдийн нүдийг өөртөө соронз лугаа татдаг юм? Чи тэр өдөр, тэр цагт тэр гудамжаар хөнгөхөн алхахдаа зүрхийг минь хулгайлаагүй бол хэн хэний маань хувь заяа тэс өөр байж болох байсан. Надад насан туршийн зовлон гуниг үлдээчихээд, одсонд чинь гомдож байна. Одоо би ахиж хэзээ ч хэн нэгнийг өөрийн Дива болгохгүй, ахиж хэн ч надад гоо үзэсгэлэнг мэдрүүлж чадахгүй. Тэр өдөр хэзээ юм бэ? Мэдэхгүй, би цаг хугацааны баримжаагүй...

Тэр өдөр. Үд дунд. Дөрвөн давхар хуучны байшингаар хүрээлэгдсэн талбай, тал талаас нийлсэн гудамжуудыг би адар тулсан цонхоор тольдон сууна. Нар чанх дээрээс төөнөхийн хамт халуун салхи пүнхийн үлээж амьтай голтой бүхнийг нозооруулна. Амьдрал буцалсан гудамжинд дахь хүмүүсийг би алган дээрээ тавьсан мэт ажиглана. Харин хэн ч намайг анзаарахгүй, саяхан кофе авчирсан зөөгч хүртэл цайны мөнгө авахаа мартчихсан. Гадаа тал тал тийш бэлчих хүмүүсийн шуугиан, инээлдэх хүүхдүүд, машины дуут дохионууд дотор нэвтрэхгүй. Гагцхүү асаалттай орхисон хүлээн авагчаар уянгалах жазз хөгжмийн аялгуу нам гүмийг эвдэнэ.

Хүмүүсийн амьдрал сонин. Би ухаан орсон цагаасаа гайхдаг байсан. Яагаад ээжүүд хүүхдээ хайрладгийг, хоёр хүн гар барьж танилцдагийг, хэн нэгэнтэй нөхөрлөх гэж хүсдэгийг... Миний ойлгохгүй их олон зүйл байдаг. Хууль дүрэм, ёс суртахуунд дуртай хүн нэг ч байхгүй. Гэхдээ хэн ч түүнийг зөрчдөггүй. Өнөөдөр. Дэндүү халуун өдөр. Уг нь ийм халуунд хувцас өмсөхгүй бол хичнээн сайхан? Гэхдээ бүгд л хувцастай. Хэрэв нэг хүн нүцгэн алхахаар шийдэх юм бол хүмүүс түүнийг хүмүүс дотроос түлхэж хаяна. Хүмүүсийн нэг байхын тулд “хувцаслахаас” өөр ямар ч арга байхгүй.

Хүмүүс өөрсдийгөө ердөө л хэсэгхэн арьс, мах, яс, үс гэдгээ мэддэггүй. Дор бүрнээ том том мөрөөдөлтэй. Илүү их руу шунан тэмүүлдэг. Өөрийгөө их юманд санадаг. Бас сэтгэл хөдлөлүүд. Баярлах, гуних, догдлох, шаналах, горьдох, гутрахын аль нь ч надад хамааралгүй. Маргааш үхэх үгүйгээ ч мэдэхгүй атал мөнх амьдрах юм шиг байдаг хүмүүсийг би ойлгодоггүй. Харин, хүмүүсийн шүтэн биширдэг нэг л зүйл надад таалагддаг. Ядаж нэг зүйлээрээ хүний шинжтэй гэдгийг минь ойлгуулдаг зүйл бол гоо үзэсгэлэн.

Гоо үзэсгэлэн!!! Энэ бол хорвоо дээр оршин буй зүйлсээс хамгийн төгс нь. Надад гоо үзэсгэлэнг өмчлөх хүсэл үгүй. Надад түүний нэр, хэн байх падгүй. Хаана юу хийдэг, ямар түүхийг бүтээсэн, ирээдүйд яаж амьдрах нь надад сонин биш. Би зүгээр л сайхныг нь харж, бахдан баясах дуртай. Нүдээр харсан сайхан бүхнээ толгой дотроо ургуулан цэцэглүүлдэг. Гоо үзэсгэлэнд дөхөхөд, ойртоход, үнэртэхэд, шүргэхэд, хүрэхэд, тэврэхэд, мэдрэхэд, эзэмдэхэд ямар байхыг би төсөөлдөг. Хариултыг өөрөөсөө олно. Энэ үед би цаг хугацаа, орон зайн мэдрэмжээ алддаг.

Тэр халуун өдрийн тэр нэгэн үд дундад би тэр л кафед нөгөө л нэг кофегоо шимэн хүмүүсийг ажиглаж байсан. Харин тэр өдөр надад хараал шүгэлсэн байсныг би мэдээгүй. Гэнэт гудамжаар алхах бүх хүмүүсийн адил миний хоёр нүд замын цаана яваа чам дээр туссан. Халуунд аахилж амьсгаадан, хамаг хүч тамираа алдчихсан хүмүүсийн дунд чи дэндүү содон байсан. Ширээ дүүрэн өрсөн зоогоос түрүүлж нүдэнд өртөх бялуу шиг. Хамгийн эхлээд алхаа чинь. Хөгжмийн аянд бүжиглэж байгаа мэт хөнгөнөөр цээжээ үл ялиг урагш түрэн алхахад мөр чинь чичирхийлж, нуруу дагах хар хүрэн үс хөвс хөвсхийн намирна. Тэр сайхан бүсгүй байлаа. Мэдээж төгс биш. Өө хайсан хүнд жижиг хөхтэй, бас бага зэрэг цодгор гэдэстэй. Гэхдээ тэр чөтгөрийн гэмээр өөртөө итгэлтэй. Алхаа, харц, биеийн хэлээрээ өөрийгөө хүмүүсийн анхаарлын төвд оруулна. Бүх хүний харааг булаах өөрт нь таатай байгаа нь илт. Тэр эрчтэй нь аргагүй алхаж байснаа түр зогтусав. Талбайн голд гар цүнхээ уудлан ямар нэг зүйл эрж эхлэв. Тэр үед нь би түүний анхааралтай гэгч нь ажиглалаа.

Цэвэрхэн зассан өтгөн хөмсгөн доороос урт сормуустай нүд өөртөө итгэлтэй гэгч талимаарна. Нас нь ойролцоогоор 25 орчим. Дундаж өндөртэй, туранхай. Зуны ид сард борлоогүй цасан цагаан арьстай. Хагас ханцуйтай, хонхон хэлбэртэй богино час улаан хилэн даашинзтай. Халуун өдөр чухал үйл явдалд зориулан өмссөн болов уу гэмээр тэр зузаан даавуун хувцсандаа огт түүртсэн шинжгүй харагдана. Хажуугаар өнгөрөх хүмүүс руу ёжтой харц чулуудан, өөрийгөө гайхуулна. Цүнхнээсээ тэр юу ч гаргасангүй. Магадгүй албаар өөрийгөө харуулах гэж тоглосон жүжгийнх нь нэг үзэгдэл байж болох юм.

Би түүнээс харцаа салгаж чадсангүй мэлрэн сууна. Яг миний хайж явсан гоо үзэсгэлэн. Гэнэт түүний толгой миний сууж буй зүг рүү эргэв. Тэгээд яг миний нүд рүү хараад үл ялиг гунигтай инээмсэглэснээ, юу ч болоогүй мэт таазаа хаялан цааш алхлаа. Бурхан минь, тэр яаж гудамжны нөгөө талын толин цонхны цаана суугаа намайг анзаарав? Би чинь Үл үзэгдэгч биз дээ? Тэр намайг ховсдчихож. Намайг гөлөрч суух хооронд тэр бараа сураггүй арилаад өгч. Би тэссэнгүй, түүнийг хайхаар хар хурдаараа гүйн гарлаа. Ахиж би түүнийг хэзээ ч харахгүй бол яана?

Гадаа тос шажигнасан хайруулын таваг шиг. Намайг энэ халуунд гүйлгэж байгаа тэр увьдист эмэгтэйг би хайсаар. Секунд тутамд цаг агаараас биш түүнийг харах горьдлого тасарч байгаагаас болж халууцан хөлс асгарч, толгой эргэн хөл гуйвлаа. Толгойгоо гудайлган урамгүйхэн буцаж эргэх агшинд нөгөө сайхан бүсгүй номын дэлгүүрээс гарч ирээд чанх өөдөөс минь чиглэн алхав. Гарт нь туузаар уяж чимэглэсэн Булгаковын “Мастер Маргарита хоёр” харагдана. Гайхалтай сонголт. Яг л кино хальсаар үзэж байгаа мэт би түүний хөдөлгөөн бүрийг удаашруулан харна. Хөшин зогссон миний хажуугаар зөрөхдөө тэр бас л түрүүчийн адил гунигтай инээмсэглэлээ. Би түүний үнэрийг мэдрэв. Золтой л өмдөндөө дусаачихсангүй...

/Үргэлжлэнэ.../